Het is altijd zo gaaf, de eerste keer sneeuw in het jaar. Je doet de gordijnen open en: verrassing! Vanmorgen was het zo ver. Er lag een wit poederlaagje over de hele wereld.
We schuifelden voorzichtig naar school. Want dat is best wel weer even wennen, de eerste keer sneeuw. Hoe was het ook al weer? Niet remmen, voorzichtig door de bocht, auto’s moeten ook wennen dus geef iedereen voorrang ook al hebben ze het niet. De sneeuwballen vlogen door de lucht toen we het plein opliepen.
Omdat ik vorig jaar door al die sneeuw nauwelijks heb hardgelopen, besluit ik nu dapper te zijn. Ik doe direct de hardloopschoenen aan en ga. En eigenlijk viel het reuze mee. Er waren stukken waar ik wel voelde dat het glad was, maar ik bleef makkelijk overeind. Na een uurtje kwam ik helemaal weer opgefrist thuis.
En daar zat de baby kat, een beetje bozig voor zich uit te kijken. Voorzichtig zette ze een pootje in de sneeuw. Gauw er weer uit en goed afschudden. Maar dan moet je je andere pootje neerzetten, anders lig je ondsteboven. Dus nu is andere pootje vies en nat. Dus weer afschudden. Ze kijkt niet blij. Ze ruikt eens aan de sneeuw. Getsie, nu zit het ook aan haar schattige neusje. Uiteindelijk gaat ze buiten in de vensterbank zitten. Nog steeds bozig.
Leuk joh, sneeuw!
maaikeluttik 